زاخاوی مێشک

که‌سانێک هه‌ن که به درۆکانیانه‌وه نێو بانگیان ده‌رکردووه. بێ شک ئه‌گه‌ر مه‌ودا بایه و هه‌ستی قسه ساز کردنیان له جێ و ڕێی خۆیدا به کار هێنابا و قه‌ڵه‌می نوسینیان بویایه، ده‌یانتوانی چیرۆکی به پێز و جوان داڕێژن. یه‌کێ له‌و که‌سانه که حه‌ز و ئاواته‌کانی و  ده‌یان به‌سه‌رهاتی ڕونه‌داوی گێڕاوه‌ته‌وه که به‌ ناو بانگترینیان، سه‌ردانی شای ئێرانه. ئه‌وه‌ش کورته‌یه‌ک له‌و به‌سه‌رنه‌هاته:
به‌یانی بو گه‌یشتمه تاران. خۆم گه‌یانده به‌ر درگای ماڵی شا. له درگام دا، دوای ماوه‌یه‌ک وه‌لی عه‌هد هات ده‌رکه‌ی لێ کردمه‌وه. سڵاوی کرد و وتی فه‌رمو بۆ ژوره‌وه. شا هاواری کرد :کێیه؟ ولی‌عه‌هد وتی : نازانم. شا تا چاوی پێم که‌وت وتی : چۆن نایناسی؟ ئه‌وه حاجی ... ه، فه‌رمو بۆ ژوره‌وه. چومه ژورێ له سه‌ر سفره‌ی به‌یانی بون، شه‌هبانو له ته‌نیشت سه‌ماوه‌ره‌که دانیشتبو، چاوی پێم که‌وت زۆری به‌خێرهاتن کردم و ئه‌حواڵی حاجی‌ژنی پرسی، زو چایه‌کی له پێش دانام. دوای قسه و باسێکی زۆر و ئه‌و شتانه‌ی که ده‌بو به خزمه‌تی بگه‌یه‌نم هه‌ستام و هه‌رچی خۆڵقی نه‌هاریان کردم نه‌مامه‌وه. له هاتنه ده‌رم‌دا وه‌لی عه‌هدم بانگ کرد و
ده تمه‌نم دایه. وتم ئه‌وه بۆخۆت. شا گوتی :به سه‌ری تۆ نمیشه! پسرم بد خو میشه! ده تومه‌ن زیاد میشه!!